Ken je dat gevoel? Dat gevoel dat je krijgt als je rijexamen moet doen. Of, dat je voor het eerst van je leven naar de Efteling gaat? Een mix van extreme gemoedstoestanden die zweven tussen kinderlijke opwinding en hoogoplopende angstgevoelens. Het blijft spannend om ineens een Lancia Thema op internet aan te treffen die dit soort gevoelens begint op te wekken. Niet meteen, nee, je leest de omschrijving tientallen keren door en begint je steeds meer te realiseren dat dit wel eens de ultieme Thema zou kunnen zijn. De entourage klopt niet, maar dat maakt het juist zo interessant. Welke geïnteresseerde die door dezelfde pagina’s wandelt heeft door wat daar staat? Die kijken eerder naar koopjes in de categorie BMW, Mercedes en Volvo. Nee, die hebben niet door dat hier een auto staat die in 1988 ruim meer dan een ton in guldens gekost heeft. Die hebben geen oog voor het met de hand gemaakte lederen interieur, die zien niet dat er onder de motorkap een trotse badge prijkt met daarop de tekst: “Lancia by Ferrari”. Ik zie het wel. Zou ik de enige zijn?

Het gevoel wordt de dagen na het bekijken van het wazige fotootje steeds sterker. Je kunt er niet meer omheen. Het is net als een sigaret. als je er verslaafd aan bent zul je altijd weer de volgende opsteken. Je moet wel, je lichaam dwingt je. Rokers die echt gestopt zijn kennen dat gevoel maar al te goed, die weten dat je het moet overwinnen om ervan af te kunnen blijven. Ik ken dat gevoel, maar als het om een Lancia Thema gaat wil ik niet stoppen, al zegt de ratio van wel. Totdat je ’s avonds wil gaan slapen en merkt dat je aan een auto ligt te denken. Het moet toch niet gekker worden, dit moet ik onderzoeken. Met de eerste lentezon strelend over de Soesterbergse heideheuvels rijd ik naar Domeinen. Een vreemd soort opwinding maakt zich van me meester tijdens de rit. Hoe zal de auto erbij staan? Is er nog wat over van de glorie van deze 8.32 van de eerste serie, of, heeft de tand des tijds de auto stevig in zijn greep en blijkt de wazige foto alle onheil prachtig te camoufleren? Ik zal het snel zien, ik mag eerst nog flink peinzen. Terwijl ik de parkeerplaats opdraai zie ik de kont van de 8.32, tussen twee degelijke gezinsauto’s door, staan. De opwinding begint zijn hoogtepunt te naderen. De wandeling naar de rij waar de Thema opgesteld staat doe ik bijna gehaast, alsof ik te laat dreig te komen voor een belangrijke afspraak. In de verte zie ik de ogen van de Thema al treurig hun blik werpen op alle modale auto’s die haar omringen in al hun tekortkomingen. Langzaam, met elke stap een beetje meer, worden de contouren van de berlina zichtbaar. Die eerste aanblik in vol ornaat, die vertroebelde aanblik die net als die wazige foto, je hersens laat zien wat je hoopt. Een machtige auto waar alles van klopt, behalve de plek waar ze nu staat. Dat was de eerste sensatie die ik kreeg; medelijden. Dat het zover moest komen dat ze hier nu staat met een grote barst in de voorruit en de opzichtig opgekladderde tekst: “Geen sleutels aanwezig!” erop. Alsof die tekst de aandacht weg kan halen van de enorme barsten door die ruit. Langzaam valt de waas weg en begin ik een auto te bekijken die ooit de mooiste 8.32 van Nederland moet zijn geweest. Grijs metallic, zwart leer, open dak, eerste serie; de mooiste kleuren en uitrustingscombinatie wat mij betreft. Het is al heel lang geleden dat deze 8.32 verzorgd is. Ze zal wel even door de wasstraat geduwd zijn voor aanvang van dit rariteitenkabinet, maar dat opent juist de ogen voor alle defecten die anders met de mantel van het stof en vuil bedekt zouden zijn.
Voor je gevoel duurt het lang, maar in mijn hoofd begon ik systematisch alle plekken te bekijken die niet origineel meer zijn. Je hoopt erop dat de roestplek die je als eerste ziet de laatste zal blijken te zijn, maar hoe verder je om de auto loopt en kijkt, hoe meer narigheid zich openbaart. Ik neem rustig foto’s zodat ik me thuis kan wakkerschudden uit elk waandenkbeeld en constateer dat de koets een prachtig voorbeeld zou zijn voor de rubriek “Wat roest er zoal aan een Thema en op welke plekken moet je letten bij aanschaf”. Al die plekken ken ik en bijna allemaal hadden ze vergevorderde roestschade. Zo erg dat er zelfs gaten in de carrosserie vielen. Opmerkelijk was dat die wielkastranden achter geheel roestvrij waren wat erop duidt dat de auto veel buiten stilgestaan heeft. Wat wil je ook met slechts 113 dkm op de teller in 22 jaar? Het gevoel van opwinding zakt snel weg. Tegen de tijd dat ik zie dat het typeplaatje door een vandaal al van de achterklep gehaald is sta ik weer helemaal met beide benen op de grond. Ook het 8.32 logo in de grille is verdwenen. Op de wazige foto in de catalogus pronkte het nog op de verchroomde grille. Die plaatjes zullen binnenkort wel op Marktplaats staan.
Grappig is het om even te blijven hangen en dan een paar handelaren te zien die elkaar aanstoten terwijl ze boven de motor hangen. Je hoort ze tegen elkaar sissen “een Ferrari, zie je dat”. Ik denk dat ze buiten dit enthousiasme weinig woorden over hebben voor de belabberde staat van de carrosserie. Het blijft niet bij het bijwerken van een paar plekjes, nee, dit is een totaalrestauratie. Was er dan helemaal niks om warm van te worden? Jawel, het interieur zag er mooi uit. Met wat aandacht is dat weer helemaal tiptop te krijgen.

Op weg naar huis raakt de trieste blik van haar ogen je opnieuw. Het is alsof de auto doorheeft dat er iemand komt kijken die het beste met haar voorheeft. Die ervoor zou willen zorgen dat ze weer kan stralen, dat voorbijgangers hun haren weer schikken in het glimmende Grigio Quartz Mettalic. Dat ze weer mag doen waarvoor ze gemaakt is. Met hoge snelheid en gedragen door de V8 grommen naar Italië rijden om daar te laten horen dat boven de 5500 toeren de motor laat horen uit welke stal die komt. Iedere autoliefhebber herkent dat concert van genotvolle gillen die een Ferrari kan laten horen. Wat zou ze dat graag weer doen. Tussen alle gehaaste forensen in hun nieuwe eenheidsworsten ontwikkelt zich een glimlach op mijn gezicht; wie weet…….