De derde dag is een vrije dag. Geen geplande rit vandaag en dus kan ik mijn belofte aan Florence nakomen. Maar ook de rest van het gezelschap is enthousiast te krijgen voor een bezoek aan Florence. En zo doorkruist een lint van Thema’s deze stad van kunst, cultuur en rijke historie, op zoek naar een parkeerplaats. Ik herinner me van voorgaande bezoeken dat er ergens een prachtige ondergrondse parkeerplaats is, de ‘Parterre’. Maar we komen nu van een andere kant de stad binnen en mijn herinnering wordt hierdoor even fors buitenspel gezet. We draaien het Piazza Massimo D’Azeglio op om te overleggen en terwijl de eerste Thema met de grille brutaal tegen een parkeerverbodsbord staat en de laatste nog net de Via Pietro Giordani afsluit voor alle verkeer, kijken we met ons allen op de meegebrachte stadskaart.
Hier zijn we nu en daar willen we eigenlijk naar toe. Het is eigenlijk heel simpel. Als je maar durft en er rekening mee houdt dat de drukke straten van Florence een hoop bezienswaardigheden herbergen, maar dat je geen seconde de tijd zult hebben ze ook daadwerkelijk te zien. Alle aandacht gaat namelijk naar de aparte verkeerstekens en dito bewegwijzering. Vaak gecombineerd in één enkel, onleesbaar object. Gelukkig bestaat Parterre nog steeds en kunnen we de Thema’s achterlaten in de koele schaduw van de ondergrondse parking.

Als je, lopend vanuit de Via Borgo San Lorenzo door de benauwend smalle straten ineens het Piazza San Giovanni en het Piazza del Duomo betreedt, besef je wat auteurs van Italië-gidsen bedoelen als ze het over het ‘Stendhal syndroom’ hebben.
De fransman Stendhal was een schrijver en diplomaat uit de negentiende eeuw en het verhaal gaat dat hij onwel werd bij het zien van zo veel magistrale Florentijnse schoonheid. Het zonlicht spettert ons tegemoet en kaatst terug van het spierwitte marmer van de Duomo en de enorme toren, de campanile, oorspronkelijk ontworpen door Giotto di Bondone, het achtkantige, uit groen en wit marmer opgetrokken Baptisterium met zijn beroemde bewerkte deuren, de gigantische kathedraal met zijn eveneens achtkantige koepeldak, waaronder ronde ramen als ogen de stad lijken te bewaken. Deze koepel was ooit de grootste vrijdragende constructie in Europa en de koepel was zelfs groter dan die van het Pantheon in Rome. Zelfs nu, in het drukke verkeer waarin de geluiden van claxons, sirenes en de honderden scooters, die als een zwerm wespen op je af komen, met elkaar om voorrang strijden, treft de schoonheid en de enorme rijkdom aan details je recht in het gezicht en in het hart. Machteloos sta ik hier met mijn camera’s in de aanslag.
Ik weet niet hoe dit alles vast te leggen zonder me te verliezen in details en de grote lijnen helemaal kwijt te raken. De Dom staat er al eeuwen en zolang zal het, naar mijn gevoel, ook nog duren voordat ik alles gezien heb wat er te zien valt en voordat ik in staat ben er ook maar één geslaagde foto van te maken. De zintuigen worden tot het uiterste geprikkeld door de palazzi, de beeldhouwwerken en de sfeer. Florence is letterlijk duizelingwekkend. Kijk naar het Palazzo Pitti, ontworpen door Brunelleschi en ooit de hoofdresidentie van de Medici’s. De zon tekent scherpe slagschaduwen op de ruwe steenblokken, waaruit het paleis is opgetrokken. Tegenwoordig is het een beroemd museum en erachter ligt de enorme en prachtig aangelegde tuin ‘Giardino di Boboli’. Of neem de Loggia della Signoria met haar prachtige beelden. Zoals de bronzen Judith en Holofernes van Donatello. En verderop dan, waar de Galleria degli Uffizi zich uitstrekt, het voormalige kantorencomplex van waaruit in vroeger tijden de bestuurszaken werden geregeld. Nu een statig museum met grote kunstschatten als de Geboorte van Venus van Botticelli en portretten van de Medici.

Als ik mijn ogen even laat zakken ontwaar ik een deftig in het zwart gekleed vrouwtje zonder schoenen. Wel draagt ze keurige zwarte nylonkousen. Ze moet ergens in de tachtig zijn en telt slechts evenzoveel centimeters in lengte. Met haar kleine benige handjes zoekt ze met kalme bewegingen in een afvalbak. Ze ziet er verzorgd uit in haar zwarte jurk en draagt een duur uitziende schoudertas. Ze beweegt zich zo rustig in de menigte dat ook ik mijn rust weer hervind en eindelijk kan gaan fotograferen. Even later lopen we verder in de richting van de rivier de Arno. De Ponte Vecchio is een verzameling tegen elkaar aan hangende winkels die slordig aan een brug zijn vast gemetseld. Het is alsof de stad, over de rivier heen, zichzelf een stenen hand geeft. Op de brug zelf heb je niet eens in de gaten dat je boven het water loopt. Zilver, goud en edelstenen is al wat hier glimt. Tientallen juwelierswinkeltjes zijn hier gevestigd en tonen hun kostbare goed aan de deinende zee van toeristen die in twee trage tegengestelde stromen over de brug bewegen. Florence is mooi maar Florence is nu eerst even genoeg.