Brescia. Je komt er via een eindeloze autostrada, dwars door de Po-vlakte. Zeker niet het mooiste landschap dat Italië te bieden heeft, maar wel met een eigen charme. Zij die houden van vervallen en desolate, haast filmische landschappen vinden vast bekoring in de vele nooit afgebouwde of verlaten en ingestorte boerderijen. Groen woekert door de bleekrode, gehavende daken. Hier en daar staat een roestige tractor of liggen vergeten gereedschappen. Je gaat je afvragen wat er hier is gebeurd. Je wordt haast nieuwsgierig naar de geschiedenis van de mensen die hier ooit leefden. Leven ze eigenlijk nog? En zo ja, waarvan dan en waar? Het landschap is vlak. Dicht bij Brescia raadpleeg ik even de kaart. Ik heb het idee dat deze stad vlak tegen de Alto Adige moet liggen, toch tamelijk hoge bergen. Maar er is niets te zien. Dan plotseling verrijzen uit de mistige scheiding tussen horizon en lucht, scherpe, hoge bergtoppen.
We hebben ons vandaag met een kleine groep afgescheiden van de rest. We willen de start van de beroemde klassieke autorally Mille Miglia meemaken. Deze historische karavaan van ultieme klassiekers zal gaan starten vanuit Brescia.

In de parkeergarage in het centrum pakken we een lift naar beneden. We willen eerst een restaurantje zoeken waar we de lunch kunnen gebruiken. De liftdeuren gaan open en tot onze stomme verbazing staan we opeens midden in een restaurant. De vriendelijke eigenaar nodigt ons uit te gaan zitten. Onze verbazing over de omschakeling van parkeerdek naar gezellig etablissement ontgaat hem niet. Lachend neemt hij onze bestelling op, terwijl hij zwierig onze tafeltjes schoonveegt met een doek.

Na een lange middag, waarin we nog opvallend weinig klassieke auto’s zien, knopen we een kort gesprek aan met enkele Carabinieri, die ontspannen leunen op het dak van hun lichtblauwe politieAlfa met witte letters. Zij hebben slecht nieuws. De start is pas morgen…
Wel zullen vanavond de auto’s arriveren op het pleintje, daar achter, bij die kerk daar.We bellen meteen Diederik op om hem te zeggen dat we niet mee zullen dineren in ons hotel vanavond. Wij gaan hier wachten. De tijd zal vanavond onze vijand niet meer worden. Daar zorgen bier en een meer dan uitstekende pasta voor. En Luana. De mooie serveerster die voor mij de klassieke Toscaanse vrouwelijke schoonheid belichaamt. Koperen huidskleur, ebbenhout-zwart haar, donkerbruine ogen, een trotse houding, spetterende glimlach en een mooie rechte etruskische neus. Haar uitnodiging om morgen, samen met haar, de start van de Mille Miglia mee te maken strandt helaas op praktische bezwaren.
Na het eten gaan we op de door de avondzon verwarmde stoep van de dom van Brescia zitten en wachten af. Door de stoffige straten, die uitkomen op het pleintje, klinkt een vooroorlogs geraas. Een oude racemotor doet de ramen in de sponningen trillen. Een groene schaduw maakt zich los uit het straatje links van ons. Als het gas even wordt losgelaten klinken enkele knallen. Niet lang daarna is het pleintje gevuld met Cisitalia’s, Lancia’s (zelfs een japanse Aurelia B24 Spider), Ferrari’s, Bentleys, een prachtige rode Ermini, Porsches en Mercedessen. Als de motoren zwijgen, beginnen de trotse eigenaren hun verhalen.

Je herkent de diverse soorten bezitters direct. Bijvoorbeeld de puissant rijke eigenaar van waarschijnlijk meerdere kostbare automobielen. Duur jasje met elleboogstukken en een ‘gekke’ pet. Sjaaltje nonchalant om de hals geknoopt. Hij deelt met luide stem mede dat hij zijn dochter mee heeft genomen. Ze zal ongetwijfeld uitgehuwelijkt worden aan een rijke knul met een passie voor duur en klassiek blik, want hij weet ons verder nog te vertellen dat “die meid een verdomd aardig stukkie kan navigeren”. Als je zo’n man om een ‘sleutelt dertien’ vraagt, zal hij je machteloos en niet begrijpend aanstaren. Hij kent de luxe lucht van leer, maar de aardse geur van olie is hem vreemd.
Dan is er ook de sleutelaar. Deze soort is zwijgzamer. Hij kent het ware geheim van zijn klassieker. Hij zal je een groezelige hand geven, voorzien van pleisters. Zwart onder de nagels. Handen die geschiedenis in ere houden door eerlijk sleutelen. Wat hen echter allen bindt is de kick van het rijden in deze machtige wagens. Het geluid. De unieke vormgeving, soms ronduit bizar. De echte zware rally van weleer, met haar soms zo harde strijd tussen merken, een race tegen de klok en vol ontberingen, is al lang voltooid verleden tijd. Maar de geest van de Mille Miglia is nog voelbaar, gevangen in de oude, ruwe muren van de huizen aan het Piazza Pablo VI.
Deze stoere overgebleven wagens en hun rijders ademen sfeer. Als dan ook nog de deuren van de dom van Brescia opengaan en een priester naar buiten schrijdt, vallen publiek en coureurs even helemaal stil. Alleen het suizen van verkeer in de stad is nog vaag te horen.

Geholpen door een assistent, die een enorme bijbel openhoudt, begint de geestelijke de aanwezigen te zegenen. Zijn krachtige en melodieuze stem draagt over het hele plein. Als hij klaar is vliegt een zwerm duiven laag over. Hun vleugels klapwieken een eresaluut. Onder applaus daalt de priester de trappen van de kerk af en loopt tussen de auto’s door, terwijl hij deze besprenkelt met wijwater. De zon verdwijnt achter de daken van Brescia. Wij verlaten enigszins onder de indruk deze vriendelijke stad. Achter ons worden de laatste stands en controleposten in gereedheid gebracht. Morgen gaat het hier echt van start.