LanciaThema.nl

Navigatie

Birth of a Thema 8.32 SW

nov
30
2009
0

Naschrift

De auteur dankt Diederik ten Cate en Ferdinand van den Boomen voor de meer dan perfecte organisatie van dit onvergetelijke evenement en spreekt, namens alle deelnemers, de hoop uit dat de ‘Themareizen’ een traditie gaan worden.

Groepsfoto - 8.32 Meeting Toscane 2003

Groepsfoto - 8.32 Meeting Toscane 2003


Overigens wil ik hen die Diederik persoonlijk kennen en weten dat hij, normaal gesproken, erg rustig en ingetogen is er nog even op wijzen dat ergens een schokkende foto rouleert. Deze foto is genomen in een Zwitserse tunnel, waarin een maximale snelheid van 100 kilometer per uur is toegestaan en toont ons de Thema van Diederik, op weg terug naar huis, terwijl hij wordt geflitst met een snelheid van 211 gecorrigeerde kilometers per uur. De bestuurder van de Thema is (nog altijd) niet bereikbaar voor commentaar.
Arrivederci - 8.32 Meeting Toscane 2003

Arrivederci - 8.32 Meeting Toscane 2003


Dit themaverhaal werd oorspronkelijk geschreven in 2003, naar aanleiding van een Thema 8.32 meeting in Toscane.
In november 2009 is het verhaal opnieuw geredigeerd en op details verbeterd door de auteur .

Written by admin in: 8.32 Meeting Toscane 2003 |
nov
29
2009
0

1000 mijl door Italië

En dan willen we de beroemdste rally van Italië wel eens meemaken. De Mille Miglia. Duizend mijl, dwars door het land . Van Brescia naar Rome en weer terug. En 200 meters van die monsterrit gaan wij vandaag bekijken. Zonder vooraf opgezet plan koersen we naar het zuidoosten, richting Arezzo. Dan gaan we de bergen in, richting Sansepolcro. Een schilderachtig stadje, met gevoel voor compositie geplaatst in een decor van groen beboste bergen en scherpe rotswanden. Pas dan nemen we het routeboek van Diederik en Ferdinand ter hand. Volgens de gegevens uit het routeboek moet de Mille Miglia- karavaan door dit stadje komen.

Zomaar een parkeerplaats - 8.32 Meeting Toscane 2003

Zomaar een parkeerplaats - 8.32 Meeting Toscane 2003


We laten de auto’s staan op een parkeerterrein en wandelen onder een oude stadspoort door. Dorst en honger kondigen zich aan en we strijken neer op een beschut terras in de smalle, slingerende Via 20 settembre. Als onze bestelling wordt opgenomen vragen we waar de rally goed te zien is, straks. De serveerster wijst naar het smalle straatje naast het terras. Hier? Hier dus.
We maken wat grapjes over en weer. Het zou toch leuk zijn als we de wagens gewoon konden aanraken. Gewoon even gezellig kletsen met de coureurs. We lachen nog steeds als de drankjes worden gebracht. Tegelijk met de komst van de serveerster golft een zwaar gedreun door de straat. Claxons zijn in de verte te horen. Volkomen onverwacht raast een oude open Alfa Romeo achter mij langs. In een wolk van wervelend stof staren we elkaar verbaasd aan. “Hier!”, brullen we tegelijkertijd en springen overeind. Gehaast breng ik mijn camera’s in gereedheid. Tijd om een goed plekje te zoeken is er nauwelijks. Voorafgegaan door officiële wedstrijdwagens van sponsor Mercedes, ronken, daveren en knallen de klassiekers door de straat. Ik laat me plat voorovervallen op de straatstenen en bedien mijn fototoestellen alsof het machinegeweren zijn. Een pandemonium van kleuren, lawaai en de geur van hete olie.
Smal terras - 8.32 Meeting Toscane 2003

Smal terras - 8.32 Meeting Toscane 2003


Oude BMW’s, Mercedesen, Porsches, Fiats, Ferrari’s, Maserati’s, Lancia’s… Daar! Een Aurelia B20, derde serie. Of nee, toch vierde serie. Kijk maar naar de deurgrepen. Véél eleganter van ontwerp. En daar hebben we de overgerestaureerde Japanse Aurelia B24 die ik in Brescia al zag. En daar…
Ik besluit een stukje verder te lopen. Ik hoor muziek in de verte en het lijkt of daar iets gaande is. Plotseling wordt het straatje breder en de zon verlicht een tafereel dat zo uit de middeleeuwen lijkt te komen. Overal banieren en vlaggen. Muziek. Stro op de weg. De coureurs worden op het Piazza Torre di Berta gedwongen hun snelheid te minderen om hun bolides de scherpe bochten rond het plein te kunnen laten nemen. Soms staat de stoet even helemaal stil. Mensen in middeleeuwse klederdracht voorzien de rijders van verse vruchten en drinken. Dankbaar nemen stoere mannen en vrouwen de verkoelende giften aan. Hun gezichten zijn zwart van het stof. Als de ouderwetse stofbrillen even omhoog gaan, zie ik het wit van hun gezichten, scherp afgetekend in ovaaltjes rond hun ogen. De lucht trilt boven de brullende motoren. Zweet loopt langs de gezichten. Het is prachtig. En wij zijn er bij…
Vermakelijk - 8.32 Meeting Toscane 2003

Vermakelijk - 8.32 Meeting Toscane 2003


De Mille Miglia. Een waar gebeurd verhaal. Een gedeelte van dat verhaal heb ik vastgelegd op de gevoelige plaat. De rest staat voorgoed geëtst in mijn geheugen.

Tja. Een mooie herinnering. Dat geldt voor de hele week, eigenlijk. We hebben vrienden gemaakt en veel gezien. We hebben gereden in een Lancia Thema 8.32. Een auto die thuishoort in het geweldige Toscaanse landschap. Een aparte auto met vele gezichten. Even zovele gezichten als Toscane al kan laten zien in slechts een week tijd. We nemen afscheid. Afscheid van elkaar en afscheid van Villa La Palagina. Afscheid van het land en van de heerlijke wijnen en het voortreffelijke eten. Voor de laatste keer slaan zeven motoren bijna tegelijkertijd aan. Nog één maal wordt het hese geluid van zeven stuks acht- cylinder motoren in perfecte harmonie gebracht met de sissende krekels in de ruige dennen. Een perfecte finale van een schitterende compositie.

Nieuw Beerta, 2009
Maurits Peerbolte

Written by admin in: 8.32 Meeting Toscane 2003 |
nov
28
2009
0

Siena en Montalcino

Thema Ferrari’s heten gevoelig te zijn en complex. Het zal allemaal wel, maar ik heb zelden in een auto mogen rijden die zo goed tegen hitte en stof bestand lijkt. Het enige wat opvalt is de erg korte zitting van de stoel. Het luxe, maar harde leer maakt een echt comfortabele lange zit niet mogelijk. Een ‘gewone’ Thema is de absolute winnaar qua zitcomfort. De toeristische route naar Siena leidt ons door een landschap waarin het weelderige groen van loofbomen meer en meer plaats maakt voor eenzame cipressen en groepjes pijnbomen. De heuvels worden minder hoog en zijn kaler. We zijn duidelijk onderweg naar het zuiden van Toscane. De hitte wordt binnen in de auto effectief bestreden door een alleszins capabele airco. Toch gaat het schuifdak even open. Ik wil de typische geur van warme pijnbomenhars kunnen ruiken.

Dan zijn we in Siena. De smalle weg naar het oude gedeelte van de stad cirkelt omhoog. Toeristenbussen winnen gevechten met plaatselijke automobilisten. Onze auto’s kunnen we achterlaten bij de ingang van een parkeergarage. Valet Parking heeft hier blijkbaar ook zijn intrede gedaan. Een korzelige man in een grijsachtig uniform maakt zich verveeld los van de buitenmuur van het kantoortje, waartegen hij staat geleund. Dan ziet hij de Thema’s en komt er een vettige grijns op zijn gezicht. “Ah, Otto Trentadue”, klinkt het goedkeurend. Als hij een Thema start heft hij even zijn handen omhoog en hij kijkt ons aan met een blik die terug gaat in een tijd waarin hij zelf nog een kleine jongen moet zijn geweest.
De binnenstad is een labyrint van stijgende en dalende paden. Iedere doorkijk biedt weer een nieuwe verassing. Eerst de schitterende kathedraal die, een beetje per ongeluk, op dit plein verzeild lijkt te zijn geraakt. Zo afwijkend zijn de kleur en de bouw in vergelijking met die van de omliggende gebouwen. Ik loop om de dom heen en sta voor de ingang. Weer een enorme rijkdom aan details. De zon slaat vonken uit het enorme ronde gebrandschilderde raam boven de deuren. Boven en naast dat raam bevinden zich driehoekige gevelstukken die zo levendig zijn beschilderd dat het licht er achter vandaan lijkt te komen.

Paardenrenbaan - 8.32 Meeting Toscane 2003

Paardenrenbaan - 8.32 Meeting Toscane 2003


Dan het Palazzo Pubblico met zijn beroemde klokkentoren, de Torre del Mangia, die letterlijk aan de voet van Piazza del Campo liggen, het enorme halfronde plein, waar jaarlijks de Palio wordt verreden, de beroemde paardenraces tussen de verschillende clans van Siena. Het Palazzo Pubblico is veel strenger en soberder van stijl dan de kathedraal die we net zagen. Opgetrokken in ongenaakbare steen in de kenmerkende kleur, waarnaar deze stad vernoemd moet zijn, siena. Of was het nou andersom? Het Sienese leven speelt zich hoofdzakelijk rond dit plein af. Hier bevinden zich de bars en restaurantjes. Wij kiezen ervoor om in één van de nauwe straatjes ons heil te zoeken in een minder toeristische bistro. Over de schouder van de kok meekijkend zien we ons middageten bereid worden. Een paar Duitse meisjes die zo’n beetje met ons waren meegelopen naar binnen, hebben zichtbaar moeite met het sterk inheemse karakter van de menukaart.

Als je vanuit Siena ruwweg de richting van Arezzo opgaat, neem dan in ieder geval binnenweggetjes als de SP438. Voor ons ontvouwt zich een klassiek Toscaans landschap. Golvende groengele heuvels met kaalgeslagen grijze plekken als wonden, waar de erosie vrij spel heeft gekregen. Op een heuveltop ligt een kleine hoeve. Opgetrokken uit onregelmatige brokken steen. De onbarmhartig brandende zon heeft het dak vaal oranje gebleekt. Naast de hoeve drie cipressen. Als doodstille bewakers. Romantiek van een pover en hardvochtig bestaan. Maar ook van volharding, kracht en mooie boerendochters. Een wit pad van steenslag slingert zich naar de hoeve toe. Een patroon van golvende lijnen tekent een wijngaard over de heuvels uit. Zo weinig kleuren en toch zo ontelbaar veel schakeringen.
Dan doemen haarspeldbochten op en gaat het ineens steil omhoog. De zon flitst haar witte licht door het bladerdek van de bomen door het autoraam naar binnen. In een bijna haakse bocht naar links is een piepkleine markt gaande. Het is druk en we gaan stapvoets verder. Ook hier worden de Thema’s herkend. Door jong en oud trouwens. Een oude man steekt bij wijze van groet zijn stok omhoog en lacht ons toe met een tandenloze mond. Wat hij roept gaat in het geluid van de dorpsmarkt verloren. Nog hoger gaat het en dan ligt daar, in een breekbaar evenwicht op deze steile top, Montalcino. Beroemd om zijn Brunello wijn. Kleine Enoteca’s, waar je prachtige wijnen kunt kopen, lijken zo te zijn uitgehouwen in de muren die het stadje bijeen moeten houden. Slechts een deurtje, een raampje en bordje waarop de mooiste wijnen worden aangeprezen, verraden dat het om een enoteca gaat.

Enoteca - 8.32 Meeting Toscane 2003

Enoteca - 8.32 Meeting Toscane 2003


De kleuren van de huizen variëren van dieprood tot heel licht geel. De straatjes van Montalcino zijn eigenlijk te smal en te steil voor modern verkeer. Daarom parkeren we de Thema’s op een parkeerplek aan de rand van het dorp. Lopend komen we op een middeleeuws aandoend plein, Piazza Garibaldi, ingesloten door oude huizen met verweerde luiken voor de ramen. Balkons met fijn smeedwerk en ouderwetse straatlantaarns aan de gevels. Op de begane grond bevinden zich vele winkeltjes. Een loggia biedt ons schaduw en een mooi uitzicht over het pleintje. En we kunnen er genieten van een drankje uit het café ernaast. Dat café herbergt trouwens een aardige verrassing. Ik daal, op zoek naar een wc, een trapje af en kom in een wijnkelder terecht. Houten deuren met stevig gaas vertellen mij dat hier wijn van waarde ligt opgeslagen. De rest van de ruimte is verdeeld in kleinere kamers met luxueuze luie stoelen, een open haard en schilderijtjes aan de muur. Proefkamers! Hier kun je, tegen betaling van de nodige Euro’s de beroemde Brunello proberen. Een van de ruimtes heeft een glas in lood raam en ik kijk erdoor naar buiten. Ik word volledig in beslag genomen door het adembenemende uitzicht over de wijngaarden rondom Montalcino. De achterzijde van het café grenst blijkbaar aan een steile helling en ik kijk recht de diepte in. Nemen we een Brunello mee? 275 Euro is toch wat teveel en de gedachte dat de huiswijn van La Palagina, een uitstekende Riflessi, een fractie kost van wat een fles Brunello moet opbrengen, overtuigt ons het toch maar te laten.
Om Montalcino weer uit te rijden moeten wij eerst een soort voetpad tussen de huizen, steil omhoog, volgen. Veel steiler moet het ook niet meer worden. Als we, halverwege de helling, een tegenligger tegenkomen en we stoppen om hem ruimte te geven, kost het enige moeite de Lancia weer vooruit te krijgen tegen de steile helling op. In een verkoelende avondbries gaat het uiteindelijk weer naar beneden.
Trappelende paarden - 8.32 Meeting Toscane 2003

Trappelende paarden - 8.32 Meeting Toscane 2003


Omdat het laat is en we naar ons hotel verlangen, nemen we dit keer de Autostrada terug. Even voluit met de Thema Ferrari. Eventjes helemaal los. Spoilers omhoog en lange neuzen maken tegen hen die ons gemiddelde van 220 kilometer per uur niet bij kunnen benen.

Written by admin in: 8.32 Meeting Toscane 2003 |
nov
27
2009
0

En gezegend zijt gij

Brescia. Je komt er via een eindeloze autostrada, dwars door de Po-vlakte. Zeker niet het mooiste landschap dat Italië te bieden heeft, maar wel met een eigen charme. Zij die houden van vervallen en desolate, haast filmische landschappen vinden vast bekoring in de vele nooit afgebouwde of verlaten en ingestorte boerderijen. Groen woekert door de bleekrode, gehavende daken. Hier en daar staat een roestige tractor of liggen vergeten gereedschappen. Je gaat je afvragen wat er hier is gebeurd. Je wordt haast nieuwsgierig naar de geschiedenis van de mensen die hier ooit leefden. Leven ze eigenlijk nog? En zo ja, waarvan dan en waar? Het landschap is vlak. Dicht bij Brescia raadpleeg ik even de kaart. Ik heb het idee dat deze stad vlak tegen de Alto Adige moet liggen, toch tamelijk hoge bergen. Maar er is niets te zien. Dan plotseling verrijzen uit de mistige scheiding tussen horizon en lucht, scherpe, hoge bergtoppen.
We hebben ons vandaag met een kleine groep afgescheiden van de rest. We willen de start van de beroemde klassieke autorally Mille Miglia meemaken. Deze historische karavaan van ultieme klassiekers zal gaan starten vanuit Brescia.

Mille Miglia - 8.32 Meeting Toscane 2003

Mille Miglia - 8.32 Meeting Toscane 2003


In de parkeergarage in het centrum pakken we een lift naar beneden. We willen eerst een restaurantje zoeken waar we de lunch kunnen gebruiken. De liftdeuren gaan open en tot onze stomme verbazing staan we opeens midden in een restaurant. De vriendelijke eigenaar nodigt ons uit te gaan zitten. Onze verbazing over de omschakeling van parkeerdek naar gezellig etablissement ontgaat hem niet. Lachend neemt hij onze bestelling op, terwijl hij zwierig onze tafeltjes schoonveegt met een doek.

Na een lange middag, waarin we nog opvallend weinig klassieke auto’s zien, knopen we een kort gesprek aan met enkele Carabinieri, die ontspannen leunen op het dak van hun lichtblauwe politieAlfa met witte letters. Zij hebben slecht nieuws. De start is pas morgen…
Wel zullen vanavond de auto’s arriveren op het pleintje, daar achter, bij die kerk daar.We bellen meteen Diederik op om hem te zeggen dat we niet mee zullen dineren in ons hotel vanavond. Wij gaan hier wachten. De tijd zal vanavond onze vijand niet meer worden. Daar zorgen bier en een meer dan uitstekende pasta voor. En Luana. De mooie serveerster die voor mij de klassieke Toscaanse vrouwelijke schoonheid belichaamt. Koperen huidskleur, ebbenhout-zwart haar, donkerbruine ogen, een trotse houding, spetterende glimlach en een mooie rechte etruskische neus. Haar uitnodiging om morgen, samen met haar, de start van de Mille Miglia mee te maken strandt helaas op praktische bezwaren.
Na het eten gaan we op de door de avondzon verwarmde stoep van de dom van Brescia zitten en wachten af. Door de stoffige straten, die uitkomen op het pleintje, klinkt een vooroorlogs geraas. Een oude racemotor doet de ramen in de sponningen trillen. Een groene schaduw maakt zich los uit het straatje links van ons. Als het gas even wordt losgelaten klinken enkele knallen. Niet lang daarna is het pleintje gevuld met Cisitalia’s, Lancia’s (zelfs een japanse Aurelia B24 Spider), Ferrari’s, Bentleys, een prachtige rode Ermini, Porsches en Mercedessen. Als de motoren zwijgen, beginnen de trotse eigenaren hun verhalen.

Mille Miglia - 8.32 Meeting Toscane 2003

Mille Miglia - 8.32 Meeting Toscane 2003


Je herkent de diverse soorten bezitters direct. Bijvoorbeeld de puissant rijke eigenaar van waarschijnlijk meerdere kostbare automobielen. Duur jasje met elleboogstukken en een ‘gekke’ pet. Sjaaltje nonchalant om de hals geknoopt. Hij deelt met luide stem mede dat hij zijn dochter mee heeft genomen. Ze zal ongetwijfeld uitgehuwelijkt worden aan een rijke knul met een passie voor duur en klassiek blik, want hij weet ons verder nog te vertellen dat “die meid een verdomd aardig stukkie kan navigeren”. Als je zo’n man om een ‘sleutelt dertien’ vraagt, zal hij je machteloos en niet begrijpend aanstaren. Hij kent de luxe lucht van leer, maar de aardse geur van olie is hem vreemd.
Dan is er ook de sleutelaar. Deze soort is zwijgzamer. Hij kent het ware geheim van zijn klassieker. Hij zal je een groezelige hand geven, voorzien van pleisters. Zwart onder de nagels. Handen die geschiedenis in ere houden door eerlijk sleutelen. Wat hen echter allen bindt is de kick van het rijden in deze machtige wagens. Het geluid. De unieke vormgeving, soms ronduit bizar. De echte zware rally van weleer, met haar soms zo harde strijd tussen merken, een race tegen de klok en vol ontberingen, is al lang voltooid verleden tijd. Maar de geest van de Mille Miglia is nog voelbaar, gevangen in de oude, ruwe muren van de huizen aan het Piazza Pablo VI.
Deze stoere overgebleven wagens en hun rijders ademen sfeer. Als dan ook nog de deuren van de dom van Brescia opengaan en een priester naar buiten schrijdt, vallen publiek en coureurs even helemaal stil. Alleen het suizen van verkeer in de stad is nog vaag te horen.
Zegeningen - 8.32 Meeting Toscane 2003

Zegeningen - 8.32 Meeting Toscane 2003


Geholpen door een assistent, die een enorme bijbel openhoudt, begint de geestelijke de aanwezigen te zegenen. Zijn krachtige en melodieuze stem draagt over het hele plein. Als hij klaar is vliegt een zwerm duiven laag over. Hun vleugels klapwieken een eresaluut. Onder applaus daalt de priester de trappen van de kerk af en loopt tussen de auto’s door, terwijl hij deze besprenkelt met wijwater. De zon verdwijnt achter de daken van Brescia. Wij verlaten enigszins onder de indruk deze vriendelijke stad. Achter ons worden de laatste stands en controleposten in gereedheid gebracht. Morgen gaat het hier echt van start.

Written by admin in: 8.32 Meeting Toscane 2003 |
nov
26
2009
0

Giotto, Botticelli, Michelangelo, Leonardo Da Vinci en zeven Thema’s

De derde dag is een vrije dag. Geen geplande rit vandaag en dus kan ik mijn belofte aan Florence nakomen. Maar ook de rest van het gezelschap is enthousiast te krijgen voor een bezoek aan Florence. En zo doorkruist een lint van Thema’s deze stad van kunst, cultuur en rijke historie, op zoek naar een parkeerplaats. Ik herinner me van voorgaande bezoeken dat er ergens een prachtige ondergrondse parkeerplaats is, de ‘Parterre’. Maar we komen nu van een andere kant de stad binnen en mijn herinnering wordt hierdoor even fors buitenspel gezet. We draaien het Piazza Massimo D’Azeglio op om te overleggen en terwijl de eerste Thema met de grille brutaal tegen een parkeerverbodsbord staat en de laatste nog net de Via Pietro Giordani afsluit voor alle verkeer, kijken we met ons allen op de meegebrachte stadskaart.
Hier zijn we nu en daar willen we eigenlijk naar toe. Het is eigenlijk heel simpel. Als je maar durft en er rekening mee houdt dat de drukke straten van Florence een hoop bezienswaardigheden herbergen, maar dat je geen seconde de tijd zult hebben ze ook daadwerkelijk te zien. Alle aandacht gaat namelijk naar de aparte verkeerstekens en dito bewegwijzering. Vaak gecombineerd in één enkel, onleesbaar object. Gelukkig bestaat Parterre nog steeds en kunnen we de Thema’s achterlaten in de koele schaduw van de ondergrondse parking.

Florence - 8.32 Meeting Toscane 2003

Florence - 8.32 Meeting Toscane 2003


Als je, lopend vanuit de Via Borgo San Lorenzo door de benauwend smalle straten ineens het Piazza San Giovanni en het Piazza del Duomo betreedt, besef je wat auteurs van Italië-gidsen bedoelen als ze het over het ‘Stendhal syndroom’ hebben.
De fransman Stendhal was een schrijver en diplomaat uit de negentiende eeuw en het verhaal gaat dat hij onwel werd bij het zien van zo veel magistrale Florentijnse schoonheid. Het zonlicht spettert ons tegemoet en kaatst terug van het spierwitte marmer van de Duomo en de enorme toren, de campanile, oorspronkelijk ontworpen door Giotto di Bondone, het achtkantige, uit groen en wit marmer opgetrokken Baptisterium met zijn beroemde bewerkte deuren, de gigantische kathedraal met zijn eveneens achtkantige koepeldak, waaronder ronde ramen als ogen de stad lijken te bewaken. Deze koepel was ooit de grootste vrijdragende constructie in Europa en de koepel was zelfs groter dan die van het Pantheon in Rome. Zelfs nu, in het drukke verkeer waarin de geluiden van claxons, sirenes en de honderden scooters, die als een zwerm wespen op je af komen, met elkaar om voorrang strijden, treft de schoonheid en de enorme rijkdom aan details je recht in het gezicht en in het hart. Machteloos sta ik hier met mijn camera’s in de aanslag.
Ik weet niet hoe dit alles vast te leggen zonder me te verliezen in details en de grote lijnen helemaal kwijt te raken. De Dom staat er al eeuwen en zolang zal het, naar mijn gevoel, ook nog duren voordat ik alles gezien heb wat er te zien valt en voordat ik in staat ben er ook maar één geslaagde foto van te maken. De zintuigen worden tot het uiterste geprikkeld door de palazzi, de beeldhouwwerken en de sfeer. Florence is letterlijk duizelingwekkend. Kijk naar het Palazzo Pitti, ontworpen door Brunelleschi en ooit de hoofdresidentie van de Medici’s. De zon tekent scherpe slagschaduwen op de ruwe steenblokken, waaruit het paleis is opgetrokken. Tegenwoordig is het een beroemd museum en erachter ligt de enorme en prachtig aangelegde tuin ‘Giardino di Boboli’. Of neem de Loggia della Signoria met haar prachtige beelden. Zoals de bronzen Judith en Holofernes van Donatello. En verderop dan, waar de Galleria degli Uffizi zich uitstrekt, het voormalige kantorencomplex van waaruit in vroeger tijden de bestuurszaken werden geregeld. Nu een statig museum met grote kunstschatten als de Geboorte van Venus van Botticelli en portretten van de Medici.
Florence - 8.32 Meeting Toscane 2003

Florence - 8.32 Meeting Toscane 2003


Als ik mijn ogen even laat zakken ontwaar ik een deftig in het zwart gekleed vrouwtje zonder schoenen. Wel draagt ze keurige zwarte nylonkousen. Ze moet ergens in de tachtig zijn en telt slechts evenzoveel centimeters in lengte. Met haar kleine benige handjes zoekt ze met kalme bewegingen in een afvalbak. Ze ziet er verzorgd uit in haar zwarte jurk en draagt een duur uitziende schoudertas. Ze beweegt zich zo rustig in de menigte dat ook ik mijn rust weer hervind en eindelijk kan gaan fotograferen. Even later lopen we verder in de richting van de rivier de Arno. De Ponte Vecchio is een verzameling tegen elkaar aan hangende winkels die slordig aan een brug zijn vast gemetseld. Het is alsof de stad, over de rivier heen, zichzelf een stenen hand geeft. Op de brug zelf heb je niet eens in de gaten dat je boven het water loopt. Zilver, goud en edelstenen is al wat hier glimt. Tientallen juwelierswinkeltjes zijn hier gevestigd en tonen hun kostbare goed aan de deinende zee van toeristen die in twee trage tegengestelde stromen over de brug bewegen. Florence is mooi maar Florence is nu eerst even genoeg.

Written by admin in: 8.32 Meeting Toscane 2003 |
nov
25
2009
0

Doe het zelf en een scheve toren

Dirk-Jan’s Thema is de tweede die stilvalt. Ik zit vandaag bij Matthijs in de auto en we rijden juist op de mooie groene Via Bonanno Pisana, richting het beroemde Campo dei Miracoli, waar de scheve toren van Pisa poseert voor een miljoenenpubliek, als ik onder de wagen van Dirk-Jan een gestage stroom benzine op straat zie lopen. Het is zonde om op deze manier het alleszins redelijke gemiddelde verbruik van 1:10 om zeep te helpen en we besluiten hem mobiel te bellen. Op een pleintje, tegenover de universiteit van Pisa, geschiedt een wondertje.

DIY - 8.32 Meeting Toscane 2003

DIY - 8.32 Meeting Toscane 2003


Binnen negen minuten (getimed op het Zwitserse uurwerk van Romeo) is de benzinepomp uitgebouwd, een nieuw tussenslangetje gemonteerd en de pomp weer ingebouwd. Een gereedschapskist, overall en door Dana al klaargelegde schoonmaakdoekjes voor de vette handen zorgen voor een vlot verloop van deze reparatie. Dirk-Jan kan bij een plaatselijke garage slechts door het omhoog houden van het kapotte slangetje en door het mompelen van “zo eentje, graag”, ervaren dat Italianen niet moeilijk doen. De rest van het gezelschap kijkt de ontwikkelingen geamuseerd aan. Baby Ferdinand-Junior krijgt ondertussen de fles. De babyvoeding is op de juiste temperatuur gebracht door de fles even op het nog warme motorblok van een Thema te leggen. Technisch vernuft en praktisch inzicht gaan deze middag hand in hand. De inwoners van Pisa hebben geen weet van het feit dat de ‘monteur’, die daar in een officiële Lancia overall onder de gestrande Thema bezig is, gewoon bij ons hoort. Het euvel? Rubber dat niet tegen de onthutsend slechte Italiaanse benzine bestand is. Later zou blijken dat ook de auto van Romeo door precies dezelfde kwaal is gestrand.
Scheve toren - 8.32 Meeting Toscane 2003

Scheve toren - 8.32 Meeting Toscane 2003


Pisa. Eigenlijk gewoon een stad als vele andere. Ooit, in de Romeinse tijd, een belangrijke havenstad. Nu een toeristische trekpleister vanwege een constructiefout in een klokkentoren op de Campo dei Miracoli. Op het wijde grasveld bij de kathedraal, zitten en staan toeristen. Allemaal aanschouwen ze het wonder. De scheve toren van Pisa. Sommigen hebben tekenpapier bij zich en leggen de 60 meter hoge toren vast zoals hun inspiratie het hen influistert. Zo valt hij in elk geval voor hén nooit meer om. Anderen maken foto’s van de ronde toren. Deze is, gelukkig onzichtbaar, wetenschappelijk gestut. Gered voor verder verval. De details van de toren en de kathedraal zijn fantastisch. Helder witte steen met een huid die aan porselein doet denken. Pilaren met fragiele boogjes die het bouwwerkl transparant en breekbaar laten lijken. Ik kan het niet laten en maak een foto met een groothoeklens, onder een dermate gekke hoek dat de toren kaarsrecht staat en de toeristen schuin achterover lijken te leunen, tegen de strakblauwe lucht. Volgens mij hoor ik de toren zachtjes grinniken.

De Thema van Dirk-Jan rijdt weer voortreffelijk en in de lage namiddagzon keert het hele gezelschap terug naar ‘onze’ villa. Op het overdekte terras van La Palagina hebben we het natuurlijk over de Thema’s. Die wonderlijke auto’s met een nu reeds klassieke status. Zij bieden genoeg gespreksstof voor een genoeglijke ‘thema avond’.
Wijn en bier worden rondgebracht en de stemming komt erin. Tijd voor het uitwisselen van ervaringen. Waar komt jouw Thema vandaan en heb jij ook wel eens…
Een opvallend groot aantal chauffeurs blijkt te worden geplaagd door storingen van elektrische aard. Lampjes die, als ze branden, gerust kunnen worden genegeerd. Maar branden ze plotseling niet meer, dan is er een serieus probleem. Achterlichten met wisselende contacten, ramen die niet meer dicht gaan, tenzij je gebruik maakt van schakelaars die normaliter een heel andere functie hebben. Geholpen door de meer dan uitstekende huiswijn worden de experts het eens dat het hier gaat om haperingen in de aansluiting van de ‘massa’- kabel. Deze verklaring vindt blijkbaar zoveel bijval dat, in de dagen die nog zullen volgen, alles wat fout gaat als ‘massa-probleem’ wordt omschreven.

Ander leed - 8.32 Meeting Toscane 2003

Ander leed - 8.32 Meeting Toscane 2003


Onder het avondeten, dat gerust als haute cuisine mag worden gekwalificeerd, zijn de gesprekken geanimeerd. De Lancia’s zijn niet langer meer de enige bindende factor. Grappen worden over en weer vertaald en begrepen. Een toevallige groep Themafielen bijeen in Toscane vindt elkaar zonder echt te hoeven zoeken. In de keuken klinkt plotseling het geluid van servies dat kletterend kapot slaat tegen de natuurstenen vloer. Zonder ook maar op te kijken van het eten roepen we tegelijk, als een goed op elkaar ingespeeld koor richting keuken: “‘massa-probleem !’

Written by admin in: 8.32 Meeting Toscane 2003 |
nov
24
2009
0

Lunch voor veertien, graag

In een groepje staan we de volgende ochtend op het terras van het hotel bij elkaar. De klein gebouwde Zwitser Romeo, het Duitse stel Dieter en Thekla, mijn vriendin Dana, onze vrienden Dirk-Jan en Matthijs, de westerlingen Laurens en Gerard, de brabanders Marie José en echtgenoot Ferdinand met hun baby, kleine Ferdinand en ten slotte nog Diederik met echtgenote Steffie en hun dochtertje Jules.
Ach ja, Ferdinand en Diederik. De auteurs van het indrukwekkende, haast literaire, boekwerk waarin het programma voor de komende dagen is vastgelegd. Er is werk van gemaakt. Het deed ons eerst het ergste vrezen. Tot op de centimeter en de seconde nauwkeurig waren de routes uitgestippeld. Zoveel ‘effectieve rijkilometers’, zoveel minuten om ‘de kerk te bekijken’. ‘Reserveminuten’ voor als je de weg kwijt mocht raken… Biedt zoiets nog wel ruimte voor fun? Ja, zo zou spoedig blijken. Het gaat in zo’n geval om de mix. De mix van aardige mensen die het begrip ‘La Dolce Vita’ hoog in hun vaandel meedragen, samen met een bourgondische scheut individuele vrijheid.
De lucht boven de wagens trilt in de steeds warmer wordende ochtendzon. Ik ruik de zoete geur van bloemen en de kruidige hars van pijnbomen. Een Thema motor slaat aan. En nog een. Even stemt het orkest. Dan klinkt het openingsakkoord. We zijn onderweg.

We zijn onderweg - 8.32 Meeting Toscane 2003

We zijn onderweg - 8.32 Meeting Toscane 2003


Via steile, beboste hellingen slingeren we ons een weg naar Greve in Chianti. De hitte maakt lawaai, evenals de krekels om ons heen. De Cicaden, met hun kenmerkende, sissende geluid bezingen onze tocht. Het knispert in de droge struiken en de dennen,
terwijl de zon, fel flitsend door de toppen van de bomen, foto’s van ons lijkt te nemen. Terug in de tweede versnelling, rechtstaf, gas en opnieuw steil omhoog…
Onze reisdoelen van vandaag zijn Certaldo en San Gimignano. Via Poggibonsi. Vóór onze Thema rijden vier andere Thema’s van het gezelschap en twee rijden er achter ons. Zeven schijnbaar identieke automobielen. Toch verschillen de karakters van deze wagens onderling nogal. Geen Thema rijdt hetzelfde. De één behoeft wat extra liefde en aandacht bij koppelen en gas geven, de ander is driftig en wil steeds met grote stappen tegelijk vooruit. Wéér een ander heeft juist een heel gemoedelijke inborst. Maar allemaal kunnen ze soms ineens even heel vals uit de hoek komen. Dan gaan ze gewoon kapot. Zomaar.
Zomaar kapot - 8.32 Meeting Toscane 2003

Zomaar kapot - 8.32 Meeting Toscane 2003


De Zwitser Romeo is als eerste aan de beurt. De snelheid is er bij hem plotseling uit. Niet iedereen heeft in de gaten dat er wat aan de hand is en sommigen rijden eerst nog even door, maar na vijf minuten staat iedereen uiteindelijk stil op het kleine parkeerplekje aan de Via Pisana, vlakbij Poggibonsi. Overleg. Gereedschap. Proberen. Niks.
Er is een Lancia vestiging vlakbij. We slepen de Thema er naartoe en laten de wagen achter. Romeo is niet blij en blijkt, als Zwitser, te beschikken over een indrukwekkend arsenaal aan Nederlandse scheldwoorden. Enkele van deze woorden worden dan ook met overtuiging gebruikt om zijn gevoel van dat moment te illustreren. Als het zwaarste onweer is overgetrokken stapt Romeo in een van de zes andere Thema’s. Ik kijk Dirk Jan even aan. Hij denkt hetzelfde als ik, waarschijnlijk. Dat is de eerste…
Lancia garage - 8.32 Meeting Toscane 2003

Lancia garage - 8.32 Meeting Toscane 2003


Certaldo heeft een mooie entree. Ontoegankelijk voor moderne invloeden, is het oude stadsgedeelte, Alto Certaldo, boven op een bergtop neergelegd. De oude stad is opgetrokken uit rode en beige steen. Een hoofdstraat en een netwerk van kleine steegjes eromheen. Rust. Dichter Bocaccio werd er geboren en hij had het slechter kunnen treffen. Grenzend aan het Palazzo Pretorio, waarvan de gevel is versierd met talloze ingemetselde kleurige familiewapens, ligt de Via Boccaccio. In die straat bevindt zich een piepklein winkeltje. ‘Alimentari e Vini’ staat er boven de deur. Boodschappen en wijn. Alles wat je nodig hebt. Verder staat op straat, voor het smalle winkeltje, een houten tafel met een picnicbankje. Maar het is buiten veel te heet en we willen graag naar binnen.

Met twaalf man en twee kinderen is het winkeltje vol. Boven onze hoofden hangen hammen en gedroogd vlees. In de kasten aan de wand ligt een bonte verzameling levensbenodigdheden. Tot luiers aan toe. We hebben dorst en honger.

Volle winkel - 8.32 Meeting Toscane 2003

Volle winkel - 8.32 Meeting Toscane 2003


Binnen twee minuten is er in het zaakje een tafel gedekt voor ons allen. Chianti, water, brood en Prosciuto Crudo worden geserveerd. Ook een traditionele bijna niet meer vloeibare Toscaanse soep, bestaande uit bonen, groenten en aardappelen. Dit is eten wat je moet hebben op warme dagen. Perfect. Klanten zijn niet eens verbaasd als ze de volle winkel willen binnenstappen. Ze bestellen vanaf de drempel hun boodschappen en wij geven ze aan hun door. Zo gaat dat. De zoon van de eigenaresse draait een kleine televisie naar ons toe en zo zijn we getuige van de start van de razende Formule 1. Terwijl buiten op straat de middeleeuwen voortleven in hun eigen heerlijke tempo. Loom en voldaan slenteren we, na de lange lunch, terug naar de auto’s. Als we wegrijden knerpt het ruige grind onder de banden en wordt Certaldo door ons toegedekt met een hete deken van stof.
San Gimignano - 8.32 Meeting Toscane 2003

San Gimignano - 8.32 Meeting Toscane 2003


Het prachtige stadje San Gimignano boeit me al sinds de eerste keer dat ik er kwam in 1997. Vanuit de verte vallen de hoge middeleeuwse torens meteen op. Deze indrukwekkende woontorens dateren al uit de twaalfde en dertiende eeuw en geven het stadje een vreemde, onwerkelijke sfeer. Sommige muren zijn geheel begroeid met planten, kruiden en bloemen. Stemmen weerkaatsen tegen de hoge wanden. Een spel van schaduw en vorm. Ik maak veel foto’s. Boven mij piept een luik. Het blijft op een kiertje open staan en ik kijk in het gezicht van een oude vrouw. Zij knikt me minzaam toe en ik maak een foto van haar. Dit kleine moment uit haar leven zal ik verder met me mee dragen. Zij zal mij morgen al weer vergeten zijn…

Written by admin in: 8.32 Meeting Toscane 2003 |
nov
23
2009
0

Andiamo

Onze eigen rit begint twee dagen eerder al. Vanuit het Groningse Bellingwolde rijden Dana en ik mee met Dirk-Jan. Hij bezit een mooie anthracietkleurige Thema 8.32, eerste serie. Amper twee weken voor ons vertrek zit de laatste bout weer in het motorblok, dat een paar maanden daarvoor ‘s nachts, ergens op de Duitse Autobahn, zich zodanig verslikte door een weigerende oliepomp, dat een ingrijpende revisie nodig bleek. Dat kun je dan natuurlijk laten doen. Bij Ferrari, of een specialist. Of je heet Dirk-Jan, bezit een overdosis nuchterheid en een onverwoestbaar optimisme en doet het gewoon zelf. Dit is de eerste rit sinds de motorrevisie en we zijn zojuist op weg gegaan, richting Italië…

Eerste km's - 8.32 Meeting Toscane 2003

Eerste km's - 8.32 Meeting Toscane 2003


Na een paar honderd meter neemt Dirk-jan plotseling de voet van het gas en kijkt argwanend naar de oliedrukmeter. Ik kijk, op mijn beurt, naar Dirk-Jan en zijn gezichtsuitdrukking maakt me ongerust. Ook ik staar nu naar het metertje dat bij iedere beweging van het gaspedaal lijkt te schrikken. Negen Bar oliedruk. Negen Bar! Een per mobiele telefoon geraadpleegde expert weet te vertellen dat zulke hoge oliedrukwaarden heel normaal zijn, maar dan wel bij splinternieuwe Thema Ferrari’s die net de poorten van de fabriek hebben verlaten. Terwijl Dirk-Jan de telefoon zwijgend weglegt, gaat voorzichtig het gas er weer op.
De restanten van de Nederlands- Duitse grens glijden voorbij en ik zie een glimlachje groeien op het gezicht van Dirk-Jan. De restauratie van het motorblok kan geheel worden toegeschreven aan zijn eigen technisch vernuft. Dan mag je best even tevreden zijn. Niettemin gaan de rest van de dag onze blikken toch nog regelmatig even naar het dashboard. Er branden geen lampjes die niet horen te branden. Het dashboard geeft slechts geruststellende informatie omtrent het technisch wel en wee van de auto.
Aansluiting - 8.32 Meeting Toscane 2003

Aansluiting - 8.32 Meeting Toscane 2003


Ergens in Duitsland sluit Matthijs zich bij ons aan. Ook hij bezit een Thema 8.32 eerste serie, maar dan rood metallic. Vier reizigers, verdeeld over twee Thema’s, bereiken ‘s avonds Milaan. We willen hier overnachten. En stappen natuurlijk. Milaan is een erg grote en ook een erg drukke stad. Brede lanen met meerdere rijstroken snijden hun geometrisch lijnenspel door de stad. Het is kwart over twee in de nacht. We pakken de Thema van Dirk-Jan en storten ons in het uitgaansleven.
De wegen zijn op dit tijdstip nog zo druk dat we op kruispunten goed uit moeten kijken. Scooters scheuren toeterend rakelings langs de driedubbel geparkeerde auto’s, die allemaal met knipperlichten op de “ik ben zo terug” stand, trouw staan te wachten op hun eigenaren. Soms al uren lang. De terrasjes zitten vol met jonge mensen die stuk voor stuk het beeld bevestigen dat hier in Milaan de mode geboren wordt. Het is nog steeds 21 graden, volgens de digitale klok aan de gevel van een felverlicht en modern ingericht café. Insecten dansen rond het felle halogeenlicht dat het straatterras verlicht. Muziek wordt op het ritme van de open- en dichtslaande deuren harder en weer zachter. Italiaanse stemmen praten in onverstaanbare, mooie melodieën. We worden moe en willen slapen. Morgen moeten we immers op tijd op onze bestemming zijn.
Nachtelijk hoogtepunt - 8.32 Meeting Toscane 2003

Nachtelijk hoogtepunt - 8.32 Meeting Toscane 2003


Het terugvinden van de auto is geen probleem. Het terugvinden van ons hotel wel. Na twee uur reddeloos rondrijden in Milaan, van centrum naar de industriële zones, lijkt de verlossing ver weg. Ik laat besluiteloos de Thema haar Milanese rondjes rijden. De stad wordt stiller en stiller. Ineens herinnert Dirk-jan zich, vanaf de achterbank, plotseling een soort groenig neonlicht, ergens. En daar zou ons hotel dan moeten zijn. En oh ja, er is ook sprake van een kleine rotonde met bomen in de buurt van het hotel. Een fijne aanwijzing, maar Milaan telt al gauw tien van zulke rotondes…

Tijdens de lunch, de volgende dag in Modena, relativeren we de beproevingen van een erg korte nachtrust tijdens een eenvoudige maaltijd van broodjes, knoflookolie en een prima pasta. Het is drukkend warm. Ach, kijk nou, een gave Thema SW, eerste serie. En daar, een Thema LX. Ze rijden nog wel rond. Maar klassiekers, zoals de eerste serie Delta of nog oudere schoonheden als de Flavia, Fulvia en Flaminia, worden hier ook zeldzaam.

Invoegen in het landschap - 8.32 Meeting Toscane 2003

Invoegen in het landschap - 8.32 Meeting Toscane 2003


Ferrari, de leverancier van onze motor en de droomfabriek van menige jongen, laten we links liggen. Een volgende keer, wellicht. Op de Autostrada richting Bologna houden we een keurig gemiddelde van 180 km/h aan en we komen aardig mee in het TDI- en CDI geweld en ander vertoon van automobiele potentie. Wel blijkt het concept van een Thema Ferrari uit 1988 duidelijk verouderd. Wanneer een Lancia Lybra 2.4 JTD LX ons met ruim 200 voorbij glimlacht, kost het toch wat moeite snel aansluiting te vinden.

Florence. Een stad zoveel bejubeld, beschreven, bekeken en gefotografeerd. Maar nog nooit beschreven vanaf de Autostrada A1, richting Rome. Terwijl een vuil grijze waas bezit neemt van de lucht en donderkoppen dreigende torentjes tekenen boven de bergen, trekt een somber Pasolini- achtig industrielandschap aan ons voorbij. Bruine fabrieksgebouwen. Staalconstructies, schoorstenen rangeeremplacementen. Dit is het Florence dat buiten de reisboeken wordt gehouden.
Wil je het plaatje weer mooi maken, dan moet je binnenkomen via Fiesole. Helemaal aan de andere kant van de stad. Haarspeldbochten met hier en daar een magnifieke doorkijk tussen de beboste hellingen over die prachtige stad, die zich daar in het dal van de Arno eens lekker uitrekt. Maar ja. Wij hebben een afspraak 30 kilometer verder naar het zuiden. Ik beloof Florence binnensmonds dat we zeker zullen terugkeren in de komende dagen.
De routebeschrijving die deel uitmaakt van het uitgebreide informatiepakket dat we toegestuurd kregen, is perfect. Keurig op tijd zetten we de Thema’s stil op het parkeerterrein van villa La Palagina. De ventilator van de Thema ruimt de laatste restjes hitte in de motor nog even op. De fijne stoflaag op de auto krijgt putjes als de regen zacht begint te vallen. Een rommelend geluid doet ons opkijken. De lucht is nu loodgrijs en we zien een bliksemontlading, verderop boven het dal. De heuvels erachter worden aan het zicht onttrokken door een gordijn van regen en een verkoelende bries heet ons welkom.

Written by admin in: 8.32 Meeting Toscane 2003 |

Powered by WordPress | LanciaThema.nl Theme | Theme based on Aeros Theme